7 vragen aan… Anya Niewierra: van mijnwerkersdochter tot literaire ster

1. Uw boeken raken veel mensen. Waar schrijft u zelf het liefst over?

„Over wat er echt toe doet. Sinds De Camino voel ik dat sterk: met woorden kun je de wereld een beetje mooier maken. In Het bloemenmeisje laat ik een meisje zien dat tot haar veertiende alleen in de natuur van de Pyreneeën leeft. Als ze later de moderne wereld leert kennen, ziet ze hoe we afdrijven; we eindigen relaties via appjes en staren eindeloos naar schermen.”

2. Waarom koos u voor het thriller-genre?

„Al toen mensen in berenvellen rond het vuur zaten, vertelden ze verhalen vol strijd, geheimen en helden. De Grieken en Romeinen bouwden daarop voort. Ik ben zelf klassiek gevormd; op het Gymnasium Rolduc vertaalden we Grieks en Latijn. Als je brein in die jaren vol zit met zulke verhalen, wordt dat vanzelf je tweede natuur.”

3. Thrillers worden vaak minder serieus genomen. Is dat frustrerend voor u?

„Daar hou ik me niet mee bezig. Ik ben kampioen loslaten, daarom ben ik ook altijd opgewekt. Tot 1 januari combineerde ik het schrijverschap met een fulltime­baan als directeur van Visit Zuid-Limburg. Dat lukt alleen als je dingen kunt laten gaan. En ik probeer altijd vriendelijk te blijven. Beschaving vind ik iets moois: je opponent waardig benaderen.” 

 4. Wat heeft de oudere Anya wat de jongere niet had?

„Tijd! Tot mijn negenenveertigste woonden mijn kinderen nog thuis. Toen kwam er geen boek uit mijn hoofd. Pas toen het huis leeg was, kwam de rust.”

5. U groeide op in de crisisjaren na de mijnsluitingen en bent nu de bestverkochte auteur van Nederland. Wat doet dat succes met u?

„Mijn vader ging na de mijn-sluiting bouwkunde studeren en gedurende die drie jaar leefden we van de bijstand. We waren collectief arm, daarom heb ik me nooit arm gevoeld. Er was liefde, eten op tafel en een moeder die met niets de sterren van de hemel kookte. Natuurlijk, er waren geldzorgen, maar we hielpen elkaar. Ik voel me nog steeds dat meisje uit Zuid-Limburg. Ik rij in een auto van vijftien jaar oud en word gelukkig van eenvoud, familie en vrienden.” 

6. Uw dochter Merel Godelieve is in uw voetsporen getreden. Waarin herkent u uzelf in haar, en waarin juist niet?

„In haar toewijding. Ze is zó gedreven, maar waar ik alles strategisch plan en structureer, borrelen de verhalen bij mijn dochter gewoon op. Daar kijk ik met bewondering naar. Ik moet er harder voor werken, zij is een natuurtalent. Haar roman De Laatste Ravendochter doet het fantastisch.”  

 7. U hebt de prijzen, de records, vertalingen in het buitenland. Waar droomt u nog van?

„Dit jaar word ik oma van een kleinzoon. Dat dit kleine knulleke gezond is en dat ik hem mag zien opgroeien, dat is het liefste wat ik wens. En dat ik zelf fit blijf, zodat ik nog lang mooie verhalen kan vertellen. Ik werk aan mijn nieuwe boek. Vijftienduizend woorden staan er nu, van de 125.000 woorden die het worden. Het voelt weer als een nieuwe reis.”